چهارشنبه ۰۳ مهر ۹۸ ۱۰:۲۴ ۲۳۰ بازديد
شرکت های هواپیمایی با توجه به آر.دی.بی و اصول کرایه، کرایه ها را در آ.تی.سی.پی.اُ (شرکت انتشار تعرفه هواپیمایی) ثبت می کنند. کانال های توزیع، اکثراً کرایه های شخص ثالث خارجی را برمی دارند تا از طریق آژانس مسافرتی به مشتری پیشنهادی دهند (آنها 60٪ تا 65٪ از کل کسب و کار شرکت های هواپیمایی را بوجود می آورند).
به علاوه، خطوط هوایی با توجه به مبدأ یا نقطه فروش هم کرایه را تعیین می کنند. آنها مایلند از مسافرانی که به دنبال بلیط هایی نزدیک به تاریخ سفر خود هستند، مبلغ بیشتری دریافت کنند زیرا احتمالاً آنها مسافران تجاری هستند و امکان بیشتری دارد که آن مبلغ را بپردازند. (زیرا هزینه سفر را رئییس شان می پردازد.) آنها قیمت ها را روز به روز تنظیم می کنند زیرا ظرفیت محدود است و تقاضای آینده برای پرواز نامشخص است. ممکن است کرایه ها برای جلوگیری از فروش از قبل افزایش یابد یا برعکس، به دلیل کاهش تقاضا کم شود. گزینه های بی شماری وجود دارد. با این حال، رویکرد قیمت بلیط به دلایل خوبی در حال تغییر است. کسی به یاد می آورد که سال گذشته، یک مرد در شیکاگو از هواپیما به بیرون کشیده شد زیرا صندلی خالی در دسترس نبود؟
در سال 2016 خط هواپیمایی یونایتد تقریبا 4000 مسافر را به دلیل فروشِ بیشتر از ظرفیت و نبود صندلی کافی از هواپیماها خارج کرد. این منصفانه نیست اما هر هواپیمایی مجاز به انجامش است. آنها بیشتر از ظرفیت هواپیما، بلیط می فروشند زیرا می دانند که برخی از مردم به پرواز خود نمی رسند و صندلی شان خالی می ماند. آنها از یک الگوریتم خاصی استفاده می کنند که تخمین می زند چه تعداد مسافر احتمالاً پرواز را از دست می دهند و عددی را بدست می آورد که هواپیما را به اندازه نزدیک به ظرفیت کامل پر می کند بدون اینکه مسافری به علت نبود صندلی مجبور به ترک هواپیما شود. این الگوریتم در نظر می گیرد که چه هواپیمایی باید برای جبران خسارت مسافرانی که بیرون رانده می شوند، هزینه بپردازد تا اطمینان حاصل شود که هزینه های جبران خسارت بیش تر از فروش دو دفعه ای هر صندلی نشود. دلیل اجازه برای ادامه این کار، این است که سفر هوایی حاشیه سود بسیار کمی دارد اما به نظر می رسد که همه چیز در حال تغییر است.
- ۰ ۰
- ۰ نظر
